Samotnym rodzicem w rozumieniu przepisów prawa podatkowego (przepis art. 6 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest:
rodzic lub opiekun prawny;
– będący panną, kawalerem, wdową, wdowcem, rozwódką, rozwodnikiem albo osobą, w stosunku do której orzeczono separację w rozumieniu odrębnych przepisów, lub osobą pozostającą w związku małżeńskim, jeżeli jej małżonek został pozbawiony praw rodzicielskich lub odbywa karę pozbawienia wolności; wychowujący samotnie dzieci:
✔️małoletnie,
✔️bez względu na ich wiek, które zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek (dodatek) pielęgnacyjny lub rentę socjalną,
✔️do ukończenia 25 roku życia uczące się w szkołach, o których mowa w przepisach o systemie oświaty, przepisach o szkolnictwie wyższym i nauce lub w przepisach regulujących system oświatowy lub szkolnictwo wyższe obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie, jeżeli w roku podatkowym nie uzyskały dochodów podlegających opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 27 lub art. 30b, w łącznej wysokości przekraczającej kwotę stanowiącą iloraz kwoty zmniejszającej podatek określonej w art. 27 ust. 1b pkt 1 oraz stawki podatku, określonej w pierwszym przedziale skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, z wyjątkiem renty rodzinnej.
Jednym z podatkowych przywilejów dla samotnych rodziców jest między innymi ulga na dziecko lub możliwość złożenia rocznego rozliczenia podatkowego PIT wspólnie z dzieckiem, dzięki czemu podatek zostanie określony jako podatek w podwójnej wysokości kwoty obliczonej od połowy rocznych dochodów.
Z kodeksu pracy wprost nie wynikają żadne przywileje dla samotnych rodziców poza tymi przewidzianymi dla wszystkich rodziców.
Zgodnie z Kodeksem Rodzinnym i Opiekuńczym, jeżeli rodzice dziecka żyją w rozłączeniu, to rodzic, który nie wykonuje władzy rodzicielskiej, jest zobowiązany do ponoszenia części kosztów utrzymania dziecka.