Instytucja rozwodu w niemieckim systemie prawnym jest uregulowana w kodeksie cywilnym zwanym Bürgerliches Gesetzbuch. Konieczną oraz jedyną przesłanką rozwiązania małżeństwa w niemieckim systemie prawnym jest rozpad małżeństwa. Rozpad małżeństwa oznacza, że małżonkowie już nie prowadzą wspólnego życia i nie istnieje możliwość jego reaktywacji. Chodzi o faktyczny rozpad małżeństwa, co oznacza, że nawet sama zdrada może nie stanowić wystarczającego powodu rozwodu, jeżeli kontynuacja małżeństwa jest dalej możliwa. Wniosek o rozwód do sądu rodzinnego lub rejonowego może zostać złożony przez jedną stronę lub może być zgodnym wnioskiem obu stron. Należy odnotować, że przy postepowaniu rozwodowym w Niemczech występuje przymus adwokacki, co oznacza że żadna ze stron nie może być reprezentowana samodzielnie, chyba że druga strona wyrazi zgodę na rozwód, a wówczas obecność pełnomocnika nie jest wymagana.
Warunki, które powinny być spełnione, żeby małżeństwo zostało rozwiązane, są następujące: małżonkowie żyją osobno i rozpad małżeństwa jest niewątpliwy lub małżonkowie żyją osobno i wyrażają zgodę na rozwód, bądź po upływie trzech lat separacji niezależnie od ich woli i zamiarów. Należy wspomnieć, że pomimo rozpadu małżeństwa, rozwód nie zostanie orzeczony, jeżeli wymaga tego interes wspólnych dzieci lub jeden z małżonków zostanie szczególnie obciążony majątkowo. Niemieckie sądy nie rozstrzygają kto ponosi winę za rozpad małżeństwa oraz nie nakładają dodatkowych kosztów na osobę faktycznie winną za jego rozpad. Małżonkowie po ustaniu małżeństwa utrzymują nazwisko, które przyjęli przy zawarciu małżeństwa, ale mają również prawo do powrotu do rodzinnego nazwiska lub dodania rodzinnego do obecnego. Po rozwodzie dalej obowiązuje wspólna władza rodzicielska i odebranie jej od drugiego rodzica następuje tylko na wniosek jednego z małżonków, z urzędu następuje wyrównanie rent.
Od 2012 r. obowiązuje w Niemczech Rozporządzenie Rady (UE) w sprawie wprowadzenia w życie wzmocnionej współpracy w dziedzinie prawa właściwego dla rozwodu i separacji prawnej, zwane Rzym III. Rzym III zmienił radykalnie niemieckie prawo prywatne międzynarodowe, bo pozostawia możliwość wyboru prawa do rozwodu małżonkom. Jednak obecny stan prawny bierze pod uwagę miejsce zamieszkania małżonka, który wytoczył powództwo, by ustalić prawo właściwe dla rozprawy. Obecnie nie jest nim obywatelstwo powoda (jak przy poprzednim stanie prawnym), co skutkuje tym, że przy większości przypadków znajduje zastosowanie niemieckie prawo. W poprzednim stanie prawnym przed wejściem w życie do niemieckiej kultury prawnej Rzymu III, niemieckie sądy stosowały prawo ojczyste obywateli, którzy wytoczyli powództwo, czyli np. przy obywatelu z Polski, stosowano polskie prawo w niemieckich sądach. Rozsądnym sposobem uniknięcia stosowania niemieckiego prawa oraz jego wymagań, jest wytoczenie powództwa o rozwód w państwie pochodzenia obcego obywatela, w którym nie obowiązuje Rzym III. Wówczas postępowanie rozwodowe zostanie przeprowadzone zgodnie z jego ojczystym prawem. Polski obywatel może skorzystać z rzeczonej możliwości, ponieważ w naszym kraju nie obowiązuje Rozporządzenie Rzym III.